Nie wszystko od początku szło gładko. Po dwóch tygodniach hartowania ciała dostał wysokiej gorączki.

– Chyba za szybko chciałem osiągnąć cel. Po kilku dniach doszedłem do siebie i wróciłem do morsowania i treningów w szortach.

Początkowo zanurzał się w zimnej wodzie na 2 minuty, stopniowa wydłużał czas, aż doszedł do 8 minut.

– To było takie sprawdzenie samego siebie. W całym tym działaniu mocno wspierała mnie mama. Zresztą, ona zawsze mnie wspiera. Razem jeździmy na rowerach, nawet przez chwilę nie myślałem, by szukać innego kompana w wejściu na Babią Górę – mówi skierniewiczanin.

Piechur w wędrówce miał kompana – mamę. Nie marudziła.  Jakub obiecał – jak poczuje się źle, założy coś ciepłego.

Mama doszła do schroniska. Marsz był zbyt forsowny, on poszedł dalej – łącznie 1725 metrów w górę. Ruszył z Zawoi. GOPR-owcy ocenili, że pokonanie trasy zajmie 3,5 do 5 godzin, on pokonał ją w dwie godziny.

– Po drodze, dosłownie parowałem, obawiałem się, że tam na górze będzie wiało, więc zwalniałem, by trochę się przesuszyć.  Byłem przygotowany na -10 stopni, udało się  – opowiada.

Po drodze mijał piechurów, którzy gratulowali inicjatywy, śmiali się z pozytywnie zakręconego skierniewiczanina, nie brakowało komentarzy, których słyszeć nie powinien.

– To nie pomaga, ale ja postawiłem sobie cel i wiedziałem, że muszę go osiągnąć – mówi.

23-latek jest studentem skierniewickiej uczelni, kształci się na kierunku bezpieczeństwo wewnętrzne. W przyszłości chce być zawodowym wojskowym. Życie prywatne? Na razie nie pozostaje nań dużo czasu. Maciej pracuje w ochronie, bywa trenerem osobistym.

Młodość ma swoje prawa, pewno dlatego,  gdy zdobył upragniony szczyt,  faktu nie zauważył.

– Rozglądałem się, gdzie jest wierzchołek tej góry. Poszedłem dalej. Zapytałem jakiegoś mężczyzny, czy daleko jeszcze do Diablaka, on zaczął się serdecznie śmiać: – Przecież go już przeszedłeś – usłyszałem.